Bestond er nou maar eens een artikel over opvoeden waar je echt iets aan hebt, niet iets waar je al van een afstand van ruikt dat het gemaakt is om reacties te scoren. NEE iets waar je als ouder nu eens echt iets mee kan.

De meeste blogs geven je het gevoel dat je een vreselijke heks van een moeder bent, je bent te soft, te ongevoelig, te druk, teveel thuis, teveel weg enzovoort enzovoort. Wat zou er gebeuren als we ervan uit gaan dat (bijna) alle ouders hun best doen?

Je leest het overal, borst versus fles, kinderopvang of toch thuis, straffen of belonen, kinderen zijn te soft of te verwend en ga zo maar door. Er is 1 ding die alle reacties op deze artikelen gemeen hebben > veroordelende mensen die het beter weten. Het is nooit goed, het kan altijd beter. Het is de meest gevoerde online discussie en we raken er nooit over uitgepraat, maar wat zou er gebeuren als we er nou eens een middenweg nemen en als we er nou eens vanuit gaan dat het eigenlijk (tussen al die oordelen door) in de meeste gezinnen nooit zo zwart-wit aan toe gaat. Of ben ik dan te goedgelovig?

De meeste mensen weten wel wat het aller aller beste (wetenschappelijk en in theorie) is voor onze kinderen, maar ja, de laatste keer dat ik keek waren we nog steeds geen perfect voorgeprogrammeerde robots en ik vraag me dan af: Is dat het ook niet wat ons juist allemaal zo bijzonder maakt? Hier heb ik het dan niet over de echte probleemgevallen, maar daarbuiten, doen we niet allemaal ons uiterste best om onze kids goed op te voeden? Naar ons eigen kunnen? En doen we niet allemaal wat het beste bij ons en ons gezin past?Ik ken maar weinig 18 jarigen die s’nachts nog een flesje krijgen tussen papa en mama in bed.

Ik zal mijzelf maar even als voorbeeld nemen en ik kan je verzekeren, ik had het liefst ook alles zo perfect mogelijk gedaan, ik heb 20 opvoedboeken gelezen en er staan er nog 10 in mijn telefoon. In de tijd dat mijn jongens opgroeiden ben ik er eigenlijk achter gekomen dat ik ook maar een mens ben en dat ik (helaas) niet alles kan beïnvloeden wat er soms uit mijn mond en handen komt. Wel kan ik garanderen dat ik liefde heb voor mijn mannen, heel veel liefde, recht uit mijn hart en niet alleen liefde, maar ook de beste intenties om deze twee monsters zo goed mogelijk voor te bereiden op de toekomst.

Of ik ze nou geen borstvoeding geef, of ze nog aan de borst heb met 3 jaar. Of ze nu in hun eigen kamer liggen of tussen ons in, of ik ze nu draag of in de kinderwagen leg. Ze groeien allemaal op, op hun eigen manier, met hun eigen normen en waarden en hun eigen bagage. Er zijn maar weinig kids van 18 die nog uit een fles drinken of lekker tussen papa en mama kruipen in bed.

Ik als voorbeeld

Nou daar komt ie: Ik heb zelf teveel inlevingsvermogen en een hekel aan herrie, chaos, drukte en structuur. Ja ik hoor het je al denken, geweldig handig bij de opvoeding van 2 jongens!

Het begon al bij het huilen, elke keer als dat schattige mondje open ging dan gingen mijn haren overeind staan, een mix van hoofdpijn en ‘ah wat zielig’ zorgde ervoor dat ik bij iedere kik al opsprong om aan de behoeftes van mijn kind te voldoen. Dit was in de eerste maanden natuurlijk het mooiste wat je ze kunt meegeven, maar ja, zodra ze het fenomeen oorzaak en gevolg een beetje doorkrijgen wordt het toch wat minder handig.

Of de keuze tussen borstvoeding en flesvoeding of kolven, zoals ik al zei word ik zenuwachtig van structuur en een ander geheimpje is dat ik niet zo best ben in steriliseren. Ik heb het geprobeerd, kolven, flesjes klaarmaken, op de klok voeden, maar jeetje dat is voor mij toch niet weggelegd. Te ongeduldig voor het kolven, te onnadenkend om flesjes precies op tijd in de stomer te zetten of uit de koelkast te halen en te impulsief om op de klok te letten. Voor mij is borstvoeding de beste en vooral makkelijkste keuze, altijd warm, altijd ready. En zo is dit voor de buurvrouw of mijn beste vriendin weer heel anders en ook dat is oké, want gelukkig zijn we toch allemaal anders, anders zou er wereld maar een saaie boel zijn.

Dit is maar een voorbeeld van iets waar we allemaal een mening of oordeel over hebben, maar waar je als ouder zijnde alles doet wat in je macht ligt om het überhaupt maar te ‘overleven’. Volgens mij zijn er maar weinig ouders die bij het plusje op de zwangerschapstest al een heel uitgewerkt plan beschrijven hoe ze al deze fases in het opvoeden helemaal tot in de puntjes hebben uitgedacht. En dan nog, denk maar eens terug, met een baby ben je blij als hij je zo lang mogelijk laat doorslapen en je niet om 19.30 uur alweer in bed ligt.

Onze taak als ouders is ze te begeleiden naar zelfstandigheid met behulp van de vaardigheden die we zelf bezitten, naar ons eigen kunnen en onze beste intenties. Ik geloof dat als we ons allemaal neerleggen bij dit feit, we veel relaxter ouders zijn en daardoor relaxter kids hebben.

Het goede rolmodel zijn, is de beste opvoedmethode. Een beter gezin, begint bij jezelf.